Basta por hoy de escribir poemas de amor
porque escribiendo dejé de practicarlo.
La vida tiende a preferir que la describan
antes que a permitir que se la viva.
El tú del que tanto yo me jacto
no está vivo salvo como te he anotado.
Besas y abandonas cual veleta que gira,
tu aguja en mi disco siempre saltando,
tal como pasa –dicen– también en la vida.
Tantos amantes cerrando sendas puertas.
Ya no tendría tiempo de empuñar la pluma
si tuviera que mirarme al espejo a cada rato
y con los tacones puestos pintarme las uñas.
No se puede cazar con su pluma a una poeta.
Siempre tendrá preparada una respuesta
porque la hieres tal como ella lo ha planeado
aunque sus palabras se vuelvan contra ella,
infieles cuanto menos como sus amantes.
No así mis palabras, que he atado con cadenas.
Nunca en la poesía se ha escuchado a madre
más cruel que aquella que a su prole encarecía:
«sean siempre como yo les tengo dicho».
Pero no, la tinta como la sangre siempre tira,
en ese aspecto son fluidos parecidos.
Por eso yo te digo emprende el vuelo, anda, pero
no dejes que malos hombres te lleven a sus casas.
Hagar Peeters (Ámsterdam, 1972) Once poetas holandeses. Bogotá: IDARTES, 2016.
Versión de Diego J. Puls
/
Genoeg gedicht over de liefde voor vandaag
*
Genoeg gedicht over de liefde voor vandaag
want al schrijvend heb ik de liefde niet bedreven.
Het leven laat zich maar al te graag
liever beschrijven dan beleven.
Die jij van wie ik zo hoog opgeef
die leeft niet behalve zoals ik je opschreef.
Je kust en je verlaat zoals de windhaan draait,
mijn plaat steeds overslaat,
zoals, zoals men zegt, dat in het echte leven gaat.
Al die minnaars met al hun dichtklappende deuren.
Ik zou geen tijd meer hebben, de pen eens op te pakken
als ik mezelf steeds in de spiegel moest keuren
en met naaldhakken aan mijn nagels moest lakken.
Een dichter is nooit te vangen met haar eigen pen.
Steeds heeft zij haar antwoord klaar
want je kwetst haar zoals zij had gepland
al keren haar woorden zich soms tegen haar;
zij zijn minstens zo ontrouw als haar minnaars.
Míjn woorden niet. Die blijven aan mij gekluisterd.
Nooit werd een wreder moeder in de poëzie beluisterd
dan die, die haar kroost op het hart hield gedrukt:
«blijf voor altijd zoals ik het je heb ingefluisterd.»
Maar nee, de inkt kruipt waar hij niet kan gaan
zoals het bloed, in zo veel aan de inkt gelijk.
Dus ik zeg je, toe maar, vlieg dan uit,
maar ga niet met de verkeerde mannen mee naar huis.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario