Quien busca signos siempre los encuentra,
aunque en lugares más extraños. Por ejemplo
una esquela de un amigo de Łódź un mes después de su muerte,
en lo alto de las montañas, en los periódicos de Cracovia
guardados para hacer lumbre. A veces me parece que
no hay signo que yo no pueda reescribir con más claridad,
Quisiera tanto que todos
fueran felices o, al menos, que sobrevivieran.
No todos sobrevivirán, lo que quiere decir que nadie lo hará,
y las luces continuarán encendidas hasta que se apaguen.
Lo único que puede intentar un reescribidor de signos,
es sentarse en la oscuridad y explicar a la gente,
a los animales y a los pájaros, a las lombrices y a las piedras:
el haberse apagado no significa que nunca hayan brillado.
Siempre que a él mismo no le dé miedo la oscuridad.
Justyna Bargielska (Varsovia, 1977)
Versión de Ada Trzeciakowska
/
Wszytsko dla
*
Ktoś, kto szuka znaków, zawsze je znajduje,
choć w takich dziwnych miejscach. Na przykład
nekrolog znajomego z Łodzi miesiąc po jego śmierci,
wysoko w górach, w przeznaczonych na podpałkę
krakowskich gazetach. Czasem wydaje mi się,
że nie ma znaku, którego nie mogłabym przepisać wyraźniej,
tak bardzo bym chciała, żeby wszyscy
byli szczęśliwi albo przynajmniej przeżyli.
Nie wszyscy przeżyją, czyli nikt nie przeżyje,
a światła będą świecić, dopóki nie zgasną.
Jedyne, czego może spróbować przepisywacz znaków,
to siąść w ciemnościach i tłumaczyć ludziom,
zwierzętom, ptakom, glizdom i kamieniom:
to, że zgasły, nie znaczy, że nigdy nie świeciły.
Pod warunkiem, że sam się nie boi ciemności.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario