constantino cavafis / debió de importarles

Soy casi un vagabundo.
Esta terrible ciudad de Antioquía
ha devorado mi riqueza;
esta ciudad con su cara forma de ser.
Pero soy joven y gozo de buena salud;
hablo perfectamente bien el griego
(conozco a Platón y Aristóteles al revés y al derecho,
a los oradores, a los poetas y a quien deseen saber).
Sé de asuntos militares
y tengo amigos entre los jefes mercenarios;
también estoy dentro de la administración:
pasé seis meses en Alejandría, el año pasado
y tengo conocimiento (lo cual es de utilidad) de las cosas
de allí,
las ideas de Kakergetis, sus fechorías, etcétera.

Así que me considero bien capacitado
y justo el hombre para servir a este país,
mi querida patria Siria.
En lo que me pongan trataré de ser útil, es mi intención:
pero si por algún motivo, no me lo permiten
(conozco bien a esos dirigentes, ¿tengo que decirlo ahora?),
si no me lo permiten, no tengo la culpa.

Antes que nada veré a Sabino
y si ese tonto no me pone atención,
iré a su oponente, a Grypos,
y si ese idiota no me toma,
iré directamente a Hercano.
Uno de los tres querrá mis servicios de alguna forma;
en cuanto a mi conciencia, está tranquila
por la indiferencia con que escojo:
los tres son igualmente dañinos para Siria.

Pero, yo arruinado, ¿cuál es mi culpa?,
desgraciado de mí, estoy tratando de ser alguien;
debió de importarles a los dioses
el crear un cuarto hombre, honesto,
y con gusto yo iría con él.

***
Constantino Cavafis (Alejandría, 1863-1933)
Versión de Cayetano Cantú

/

Ας φρόντιζαν

*

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.

Αυτή η μοιραία πόλις, η Αντιόχεια

όλα τα χρήματά μου τα ’φαγε:

αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Αλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.

Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος

(ξέρω και παραξέρω Αριστοτέλη, Πλάτωνα·

τί ρήτορας, τί ποιητάς, τί ό,τι κι αν πεις).

Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,

κι έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.

Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.

Στην Αλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·

κάπως γνωρίζω (κι είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:

του Κακεργέτη βλέψεις, και παλιανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα

ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,

την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω

να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Αυτή είν’ η πρόθεσίς μου.

Αν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους —

τους ξέρουμε τους προκομμένους: να τα λέμε τώρα;

αν μ’ εμποδίσουνε, τί φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,

κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,

θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.

Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,

πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κι είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη

για το αψήφιστο της εκλογής.

Βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Αλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος, τί φταίω εγώ.

Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.

Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί

να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.

Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.