antun branko šimić / dos poemas

El cuerpo y nosotros

*

Por mis venas corre el veneno que bebí

de voluptuosos placeres, en noches de borrachera.

Y el veneno corroe. El cuerpo se pudre. Habito mi propio cadáver.

Y el cuerpo me repugna. ¿Cómo podría uno

deslindarse de su cuerpo, quedar limpio de él?

El cuerpo es una carga, un intruso, podredumbre pura.

Con gusto dejaría el mío en cualquier parte

y huiría de él, volaría por siempre en libertad.

De este modo vivo con él, en él. Inseparable.

¿Oh quién me mantiene unido a este extraño?

El cuerpo: su peso me religa a la tierra

y entero me arrastrará a ella, sin descarte.

Junto a la cama una joven mujer sonriéndome.

¿Cómo podría llegar hasta ella solo, sin cuerpo?

No puedo desde él. No tengo permitido tocarla.

Mi roce, como el roce de la muerte, esparce destrucción por doquier.

En sueños nos separamos. Pese a todo me desprendí, estoy flotando

y quiero volar, dar vueltas por el aire –

Y me despierto: estoy tendido en mi propio cadáver.

~

La muerte y yo

*

La muerte no está fuera de mí.

Ella está dentro mío desde el principio:

conmigo crece a cada instante

Un día yo me detengo

mas ella no deja de crecer en mí aunque no llega a traspasarme del todo

sino que alcanza hasta mi extremo. Mi final es su verdadero comienzo:

cuando sigue reinando sola

***

Antun Branko Šimić (Drinovci, 1898-Zagreb, 1925)

Versiones de Pablo Sarr

Revista El Cocodrilo

/

Tijelo i mi

*

Kroz moje žile te

e otrov što ga popih

u nasladama, u noćima pjanim.

I otrov truje. Tijelo trune. Ja živim u lešu.

I tijelo mi se gadi. Može li se kako

odijeliti od tijela, biti

ist od tijela?

Tijelo je teret, tuđin, trulost.

Ja bih ga rado ostavio negdje

i utekao od njeg, odletio zauvijek u slobodu.

Ovako živim s njim, u njemu. Nerazdjeljiv.

O tko me spoji s ovim tuđinom u jedno?

Tijelo: težina drži me za zemlju

i odvu

i

e me u nju svega, bez ostatka.

Uz krevet mi se mlada žena smije.

Kako bih došo do nje sâm, bez tijela?

Ne mogu iz njeg. Ne smijem je da taknem.

Moj dodir, kao dodir smrti, sije svud rasulo.

U snu se razdvojimo. Ipak sam se otkinuo, lebdim

i ho

u da poletim, da prhnem –

I probudim se: ležim u svom lešu.

~

Smrt i ja

*

Smrt nije izvan mene.

Ona je u meni od najprvog početka: sa mnom raste u svakom času

Jednog dana ja zastanem a ona raste dalje u meni dok me cijelog ne proraste i stigne na rub mene.

Moj svršetak njen je pravi početak: kad kraljuje dalje sama