volha hapeyeva / tres poemas

al despertarte por la mañana tratas de recordarme
como una regla gramatical semiolvidada
recuerdas que hubo algo y te da lástima
pero qué era y qué régimen tenía
después de mí en la cabeza
quedan solo las terminaciones incorrectas
acento erróneo
y se ha ido la pronunciación
igual que mi inspiración
para repetir en cada carta
que no me escribo con mayúscula

~

parece que a sabiendas intento estar sola
mi amor aúlla como un perrito bajo la lluvia
tal vez tenga miedo pequeñito
de quedarse solo en la calle oscura y sombría
conmovida por la compasión le traigo papilla y huesos
sintiendo que no le dejen entrar en casa
y no puedo echarle una mano… la oreja de van gogh
en el cielo son inútiles los hitos
muy lejos en el cielo es lo mismo que muy profundo en el agua
y da miedo porque no hay límites
y se esta muy libre porque no hay fronteras
el toldo de color zanahoria pero lo quitan
y no sé si a los pájaros les importan los colores
es bien sabido que las casas son más duraderas
pero parece que las tiran también
lo amarillo combinan con demasiada frecuencia con lo azul
aunque no he visto un girasol este año
prefiero el matiz de turquesa últimamente
y como nunca antes es difícil comprar un vestido
negro
aunque estoy segura de arrepentirme en el otoño
salen más lunares en el cuerpo qué podría significar esto
resulta que me gustan cocinas no sólo de color blanco
es más fácil aplastar un insecto que molesta dormir con un folleto
que ir corriendo por el vaso taparlo y al meter una hoja de papel
llevarlo a la ventanilla para meterlo en libertad es tan difícil
salvar la vida de cada insecto
su sangre está en mis manos
nunca podré llegar a ser una budista
paciencia tolerancia paciencia
tolerancia paciencia tolerancia

~

mi disciplina
no aguanta horarios
ni notas en las agendas
escritas con letra meticulosa.
mi disciplina es una pluma indócil
que rompe la estática de una imagen
sacando de quicio al fotógrafo petrificado en un rincón del lienzo de boticelli
como un ángel rubio
aunque se puede pensar en dirección del viento
destrozando celosamente al prójimo.
mi disciplina no plancha camisas,
es dormilona
y a menudo llega tarde a las citas
y después sufre por eso acusándome a mí.
le diría que el rencor es un galán poco fiable
y le propondría esperar a antón o ciklamena
dicen por ahí que son personas reales y buenos mozos
pero callo
porque mi disciplina no admite consejos en absoluto
se siente victoriosa en la ciudad del sol
y yo como una desaparecida
y sólo en ciertos lugares
nos dejamos libre una a otra
tomamos café o vino tranquilamente al mediodía
fingiéndonos que no conocemos una a otra.


***
Volha Hapeyeva (Minsk, 1982)
Versiones de Vasil Pasenka

/

прачнуўшыся раніцай спрабуеш мяне ўзгадаць
як падзабытае граматычнае правіла
памятаеш што нешта было і шкада
але што і якое там кіраванне
пасля мяне ў галаве
застаюцца няправільныя канчаткі
парушаны націск
і з’ехала вымаўленне
як і натхненне ў мяне
паўтараць у кожным лісце
што я не з вялікай

~

нібы я наўмысна імкнуся да адзіноты
маё каханне шчанё пад дажджом скуголіць
бо страшна малому адному
на вуліцы цёмнай і змрочнай
пранікнуся жалем і вынесу кашы ды костак
адчую правіну што ў дом яго не пускаюць
а я і зрабіць нічога не ў сілах…вуха вангога
таму што ў небе якія там арыенціры
далёка ў небе гэта як калі вельмі глыбока там пад вадою
і вусцішна – бо без межаў
і вольна – таму што без краю
морквавы парасон, але яго прыбіраюць
і я не ведаю наколькі птушкам істотны колер
дамы вядома ж болей трываюць
але здараецца што і іх зносяць
жоўтае неяк занадта часта злучаюць з сінім
сланечнікаў я аднак не бачыла ў гэтым годзе
адценне туркусу цяпер у мяне ў пашане
і як ніколі раней цяжка набыць сукенку
чорную
хоць ведаю восенню або зімою ўжо пашкадую
радзімак на целе становіцца болей што гэта значыць
аказваецца я люблю не толькі белыя кухні
мятлушку што замінае спаць прасцей прышлёпнуць буклетам
чым бегчы за шклянкай накрываць яе і прасунуўшы аркуш паперы
несці да форткі каб выпусціць так складана
жыццё ратаваць кожнай асобнай мятлушцы
рукі мае ў крыві
будысткай не стаць мне
цярпенне цярплівасць цярпенне
цярплівасць цярпенне цярплівасць

~

мая дысцыпліна
не церпіць раскладаў,
занатовак у штотыднёвіках
выведзеных ахайным почыркам.
мая дысцыпліна – непаслухмянае пёрка,
што парушае статычнасць кадру
і нярвуе фатографа застылага дзесь на палатне батычэлі
светлагаловым анёлам
хоць можна думаць у кірунку ветру
і раўніва руйнаваць сабе падобных.
мая дысцыпліна не прасуе кашуляў,
любіць паспаць і часта запозна
з’яўляецца на сустрэчы,
а потым перажывае праз гэта і вінаваціць мяне.
я б сказала ёй што асуджэнне – кавалер ненадзейны
і прапанавала б чакаць на антона або цыкламену
кажуць гэта рэальныя людзі і з імі можна мець справы
але я маўчу
бо мая дысцыпліна зусім не прымае парадаў
у горадзе сонца яна пачуваецца пераможцай
а я – зніклай без вестак
і толькі ў некаторых мясцінах
мы адпускаем адна адну
і спакойна п’ем каву або віно а 12 дня
робячы выгляд, што
незнаёмыя.