czeslaw milosz / dos poemas

A la naturaleza

*

Me apasionabas, Naturaleza, hasta que comprendí quién eras.

Se entristeció mi corazón de jovenzuelo, de luto se vistió el sol.

Me desprendí de mis atlas y herbarios, recuerdos de la ilusión.

Hice mi filósofo a Schopenhauer,

El caminante con la mirada fija en el río de las existencias de un solo día,

Las que nacen y mueren sin conciencia.

Solamente él, el hombre, concibe, se compadece,

sometido y no sometido a la ley de piedra.

Conciencia del hombre a pesar de ti, Naturaleza.

Desde entonces iba a reflexionar en ello durante toda mi vida.

¿Y quién me reprochará el antropocentrismo en los países de religión antropocéntrica

O igual de antropocéntrica falta de fe?

William Blake tenía razón al fundir en uno lo humano y lo divino.

Para nada sirven vuestras oraciones al gato, al árbol y a la constelación de las Pléyadas

O a las selvas vírgenes, como en mi ecológico sueño.

~

Deseo

*

Compañera íntima de mi gran batalla,

¡Tú, cuyo cuerpo delicado con un rayo rosa

Penetra en mis ojos! Con la luz ceñida

Sobre la desesperación terrenal y terrenal sombra.

Compañera íntima del desfile sangriento

Por el país del fuego y guerra, aire y hambre,

¡Que no los venzan a nuestros corazones los gritos de nadie!

Para que, en un joven verano sumergidos hasta las rodillas,

Podamos decir, bebiendo el resplandor del cielo como de una jarra:

Escucha, la humanidad está viva, nuestra alegría también.

(1944)

***

Czeslaw Milosz (Šeteniai, 1911-Cracovia, 2004)

Versiones de Ada Trzeciakowska

Ada Lírica

/

Do natury

*

Kochałem się w Tobie, Naturo, aż zrozumiałem kim jesteś.

Zasmuciło się moje serce podrostka, kirem oblekło się słońce.

Wyrzuciłem moje atlasy i zielniki, pamiątki urojenia.

Moim filozofem został wtedy Schopenhauer,

Wędrowiec wpatrzony w rzekę istnień jednodniowych,

Które rodzą się i umierają bez świadomości.

Tylko on, człowiek, pojmuje, współczuje,

Poddany i niepoddany kamiennemu prawu.

Świadomość człowieka na przekór tobie, Naturo.

Odtąd miałem rozmyślać o tym przez całe życie.

I któż mi zarzuci antropocentryzm w krajach antropocentrycznej religii

Albo równie antropocentrycznej niewiary?

William Blake miał rację łącząc w jedno człowieczość i boskość.

Na nic wasze modlitwy do kota, do drzewa i do gwiazdozbioru Plejady

Albo do puszcz pierwotnych, jak w moim ekologicznym marzeniu.

~

Zyczenie

*

Towarzyszko serdeczna mojej wielkiej bitwy,

Ty, której wątłe ciało różowym promieniem

Przenika w moje oczy! Światłem przepasana

Ponad rozpaczą ziemską i nad ziemskim cieniem.

Towarzyszko serdeczna krwawego pochodu

Przez kraj ognia i wojny, powietrza i głodu,

Oby serc nam nie zmogły wołania niczyje!

Abyśmy, w młodym lecie brodząc po kolana,

Mówili, blask z niebiosów pijąc jak ze dzbana:

Posłuchaj, ludzkość żyje, nasza radość żyje.

(1944)