kikí dimulá / la coartada

Cada vez que vengo a visitarte

solo el tiempo transcurrido

de un encuentro a otro ha sufrido un cambio.

Por lo demás, como siempre

desde mis ojos fluye como un río

desenfocado tu nombre inscrito

-apadrinando el minúsculo guión

que media entre las dos fechas,

para que no piensen todos que pereció

sin bautizar la duración de tu existencia.

A continuación recojo

los restos de las flores marchitas

y añado un poco de tierra roja donde ha caído la negra

por último cambio la tulipa de la lámpara

por otra limpia que traigo.

Tan pronto como llego a casa 

friego con diligencia la que traigo sucia

la desinfecto con lejía

y la venenosa espuma de disgusto que brota de mí

cuando la agito con fuerza.

Siempre con guantes siempre resguardando mi cuerpo

a buena distancia de la palangana

para que no me salpique el agua muerta.

Con un duro estropajo de aversión 

restriego la suciedad pegada en el borde del cristal

y en el velo del paladar de la llama sofocada

mientras la rabia machaca el paseo clandestino

de una caracol intruso

en la quietud que la rodea.

Aclaro y aclaro con locura que escalda 

hirviente esfuerzo para devolver al cristal su origen

su luminosa naturaleza,

Su utilidad: 

apagar la sed.

Al fin el cristal deviene reluciente, brilla: 

qué aprensivo mi deseo de evitar morir.

Caro mío: míralo de modo diferente: 

¿cuándo no ha temido el amor a  la muerte?

***

Kikí Dimulá (Atenas, 1931-2020)

Versión de Meli San Martín

Emma Gunst

/

Το άλλοθι

Kάθε που σ' επισκέπτομαι

μονάχα ο καιρός που μεσολάβησε

από τη μια φορά στην άλλη έχει αλλάξει.

Kατά τα άλλα, όπως πάντα

τρέχει από τα μάτια μου ποτάμι

θολό το χαραγμένο όνομά σου

– ανάδοχος της μικρούλας παύλας

ανάμεσα στις δυο χρονολογίες

να μη νομίζει ο κόσμος ότι πέθανε

αβάπτιστη η διάρκεια της ζωής σου.

Eν συνεχεία σκουπίζω τις μαραμένες 

κουτσουλιές των λουλουδιών προσθέτοντας

λίγο κοκκινόχωμα εκεί που ετέθη μαύρο 

κι αλλάζω τέλος το ποτήρι στο καντήλι

με άλλο καθαρό που φέρνω.

Aμέσως μόλις γυρίσω σπίτι

σχολαστικά θα πλύνω το λερό

απολυμαίνοντας με χλωρίνες

και καυστικούς αφρούς φρίκης που βγάζω

καθώς αναταράζομαι δυνατά.

Mε γάντια πάντα και κρατώντας το σώμα μου

σε μεγάλη απόσταση από το νιπτηράκι

να μη με πιτσιλάνε τα νεκρά νερά.

Mε σύρμα σκληρής αποστροφής ξύνω

τα κολλημένα λίπη στου ποτηριού τα χείλη

και στον ουρανίσκο της σβησμένης φλόγας

ενώ οργή συνθλίβει τον παράνομο περίπατο

κάποιου σαλιγκαριού, καταπατητή

της γείτονος ακινησίας.

Ξεπλένω μετά ξεπλένω με ζεματιστή μανία

κοχλάζει η προσπάθεια να φέρω το ποτήρι στην πρώτη

τη χαρούμενη τη φυσική του χρήση

την ξεδιψαστική.

Kαι γίνεται πια ολοκάθαρο, λάμπει

το πόσο υποχόνδρια δε θέλω να πεθάνω

ακριβέ μου – πάρτο κι αλλιώς:

πότε δε φοβότανε το θάνατο η αγάπη;

(Ενός λεπτού μαζί, 1998)